دو بستني فروش که قصد داشتند شعبه اي در برج ميلاد داشته باشند، پس از درگيري لفظي و متهم کردن همديگر به دزدي نام و برند از دور مذاکرات خارج شدند.
گفته ميشود يک تاجر مشهور نيز سخت در تکاپوي تصاحب رستوران گردان نماد تهران! است.
زرق و برق بام تهران در کنار آغاز به کار فاز دوم عمراني آن، دل جيزداران بازاري را ربوده است و مسابقه براي تجارتخانه ميلاد مدتي است که مسئولين شهرداري را هم درگير خود کرده است.
برج ميلاد از سال 76 آغاز به کار کرد و 2 ماه پيش بالاخره باصرف هزينه 266 ميليارد توماني افتتاح شد.
اين برج که به بهانه‌هاي مخابراتي راه اندازي شد، امروز در بلندي به تورنتو کانادا و مسکو و شانگهاي چين تنه مي زند و اگرچه منشا اثري براي بهبود آنتن دهي مخابرات نشد اما از چند حيث مايه فخر و مباهات است.
اول اينکه جيب جديدي براي سرمايه داران شد تا با فروش بستني و غذاي فرنگي و سنتي آنهم در شکل گردونش زکات سرمايه بدهند.
دوم نيز محل مناسبي براي برگزاري جشن‌ها و همايش هاي چند ميلياردي در شان انقلاب شد تا به حول و قوه الهي در جهت توليد علم و جنبش نرم افزاري قدمي برداشته شود.
البته ظاهر اين فخر ملي کمي بدگل و بد ترکيب است که آنهم شرکت سازنده وعده داده است با عقد قرارداد با يک شرکت آلماني، نماي سيماني آنرا مزين به شيشه هاي منحصر به فرد کند.
در وصف اين شيشه گفته شده که داراي تکنولوژي بي نظير در دنيا است و در طول روز رنگ آن تغيير مي کند و پس از نصب روي برج ميلاد، اجازه استفاده از آن به هيچ ساختمان ديگري داده نمي شود.
صدالبته که اين بزک و دوزک شيشه اي و منحصر به فرد درافزايش سود و تالان کت و شلواري... و فرش نگين... و نگارخانه و کافه تريا ... موثر است. اسب را که نعل بزنند کک هم پايش را بلند مي کند. اگرچه اين زرو زيور براي توليت اين گنبد و بارو نيز آب و نان دارد که البته از همان بليط 17 هزارتوماني روز اول براي ورود به اين معجزه ايراني معلوم بود. جيب کني و باج قماري خرکچي‌ها يکطرف و حاشيه سود خال بازان بازار هم طرف ديگر اين عمارت 266 ميليارد توماني است .
اما چند روز ديگر سالروز کلنگ زني آزاد راه تهران – شمال است. 12 سال پيش در چنين روزي يک شرکت فرانسوي بابرآورد هزينه اوليه 75 ميليارد تومان ، نسبت به ساخت 5 ساله اين آزاد راه تعهد داد که البته بعدها معلوم شد اين شرکت فرانسوي بيشتر به فکر جيبش خودش است تا مصالح ملي! و از اينرو با اعتماد به توانايي بخش خصوصي کار را به يک شبه خصوصي داد تا کار را به جايي برساند که امروز تنها براي اتمام فاز اول آن نزديک به 300 ميليارد تومان هزينه لازم باشد.
اين در حالي است که ادامه احداث آزاد راه با ناز و کرشمه بخش خصوصي نماي داخلي که هيچگاه تعهد بيشترش به انقلاب نسبت به فرانسويها اثبات نشد، پالان خر دجال شده و بصورت ناقص تعطيل شده است.
و اما؛
سالانه 27 هزار کشته در جاده ها داريم.
بيش از 2 هزار نقطه حادثه خيز در جاده ها داريم که اين نقاط با معيار 10 تصادف در يک نقطه ثبت شده اند اين در حال است که ملاک نقاط حادثه خيز در دنيا 3 تصادف در يک محل است.
بخش عمده اي از اين تصادفات نيز آخر هفته و در ايام تعطيل است که جاده هاي شمال سهم قابل توجهي در آن دارند.
به گزارش بانک جهاني تصادفات در جاده هاي ايران 20 برابر کشورهاي صنعتي و 5 برابرکشورهاي هم وزن است.
به گزارش يک مقام مسئول سالانه 250 هزار نفر مجروح تصادف زده داريم و در شبانه روز 72 تصادف رخ مي دهد.
در کشوري که 70 درصد حمل و نقل آن از طريق حمل و نقل جاده اي است و همه ساله اين شاخص 4 تا 5 درصد رشد مي يابد ،تنها 1.4 درصد جاده هاي آن، آزاد راه و 5 درصد بزرگراه است.
با اين حساب آيا ساخت و ترميم و اصلاح وضعيت جاده ها يک ضرورت نيست.
چرا بايد احداث آزاد راه تهران – شمال تعطيل شود و هر روز زيان ناشي از تاخير در راه اندازي آن ،هم به لحاظ هزينه اي و هم انساني چندين برابر شود.
انتخاب اولويت ها ي سرمايه گذاري در سطوح ملي از اصول اوليه برنامه ريزي است.
فرض کنيد بخواهيم با معيارهاي صرفاً اقتصادي 2 پروژه برج ميلاد و احداث آزاد راه تهران – شمال را بررسي کنيم.
براي راه اندازي برج ميلاد 266 ميليارد تومان هزينه شد. اگر آزاد راه تهران – شمال مطابق برنامه پيش مي رفت با هزينه به مراتب کمتري، امروز در سالگردش جشن راه اندازي مي گرفتيم نه اينکه شاهد تعطيلي آن باشيم و ادامه ساخت آن با هزينه نجومي 2 هزار ميليارد تومان مواجه شود.
اصلاح و رفع نقاط حادثه خيز جاده اي تنها در آزاد راه تهران - شمال نيست و نياز به يک عزم ملي و جهادي دارد تا اين مهم صورت گيرد. بهبود وضعيت جاده ها از هر اصلاح ساختار و تحول اقتصادي مهمتراست چه رسد به آنکه با پول بيت المال بجاي افزايش ضريب امنيت جامعه، نماد فخر بسازيم.
فرض کنيم نگاهمان کاملاً مادي و اقتصادي است. مطابق آمار راهنمايي و رانندگي در 6 ماهه اول سال 87 ، 13068 نفر در تصادفات جاده اي کشته شدند. اگر در 6 ماهه دوم سال نيز همين روال باشد، سال 87، 26136 نفر مرگ جاده اي داريم.
بنابه آمار رسمي ،متوسط سن کشته شدگان کمتر از 32 سال است و به تعبيري همه در سنين جواني و به لحاظ اقتصادي، نيروي فعال محسوب ميشوند.
بر اساس محاسبه يك كارشناس اقتصادي اگر ارزش توليد سرانه هر نفر 6000 دلار باشد و به طور متوسط 50 درصد اين افراد بتواند براي 20 سال کار کنند، هزينه اقتصادي کشته شده ها بالغ بر 1.568.160.000 دلار يا 1.594.818.700.000 تومان ميشود.
اگرچه از نظر نئوليبرال‌هاي وطني درشهر ني سواران بايد سوار ني شد و در تمدن پول، مدرنيته دلفريب، کازينوي سرمايه‌داري و تکنولوژي بي قيد و بند و برزخ پايتخت نشيني، گريزي از رجز خواني توسعه يافتگي و فخر فروشي مدني نيست، اما آيا اقتصادي تر نبود بجاي ساخت جوق هاي پول سازي براي سرمايه داران به فکر افزايش توليد ناخالص داخلي باشيم . اين نوع استدلال بيشتر براي قائلان به افسانه بازار آزاد است که همه چيز از جمله اخلاق و انسانيت را هم روي مقراض دوتکه عرضه و تقاضا مي برند.

ذکر اين نکته ضروري است که غرض خراب کردن شاه ديوار براي پرکردن چاله ها نيست. بلکه شناخت اولويت هاي توسعه اي است تا به اشتباه ننويسم آزاد راه ميلاد و برج تهران – شمال.